W 1732 r. księstwo Sachsen - Eisenach wystawiło dwubatalionowy regiment muszkieterów. W służbie cesarskiej wziął udział w wojnie o sukcesję polską, walcząc na Renem, w Górnych Włoszech oraz nad Jeziorem Bodeńskim. W 1734 r. regiment został powiększony do 3 batalionów. Po zawarciu pokoju w 1738 r. regiment powrócił do Eisenach i rok później został zredukowany do 1 batalionu. Wielu oficerów zostało zdymisjonowanych. 8 października 1739 r. regiment przeszedł do Prus, a 17 października 1740 r. wszedł na pruską służbę do Magdeburga, pod pułkownikem von Derschau. Książę Wilhelm Heinrich von Sachsen – Eisenach – Jena został pierwszym szefem regimentu (książę był spowinowacony z królem). Prawie wszyscy pozostali jeszcze oficerowie zostali zwolnieni ze służby i przyjęto 25 oficerów obcokrajowców. Ponownie utworzono drugi batalion, a cały regiment przekształcono na fizylierski.

26 lipca 1741 r. zmarł w wieku 49 lat książę Wilhelm Heinrich von Sachsen – Eisenach – Jena i na nim wygasła linia Sachsen – Eisenach. Jego następca, książę Ernst August II von Sachsen – Weimar – Eisenach, wielbiciel Schillera i Goethego, nie przyjął oferty objęcia szefostwa regimentu pod pretekstem, że „od 16 lat dowodzi własnymi 14 regimentami”. Następnym szefem został na dwa lata generał lejtnant David Jürgen von Grevenitz (31 sierpnia 1741 r.), gubernator Kostrzynia, wcześniej szef 20 regimentu.

W obawie przed dezercjami król nakazał przekwaterować regiment najpierw do Berlina, a w październiku nad Odrę: 1 batalion do Frankfurtu, 2 do Kostrzyna, a kompanie grenadierów do Krosna Odrzańskiego. W listopadzie regiment był skompletowany. Od lutego 1742 r. 1 batalion stacjonował w Głogowie, 2 batalion we Wrocławiu, grenadierzy w Oławie. Następnie cały pułk został skoncentrowany we Wrocławiu, gdzie pozostał do 1756 r.

W 1763 r. pułk przebazowano do Świdnicy, grenadierów do Strzegomia, a trzy kompanie zapasowe (z których w 1786 r. utworzono trzeci batalion) do Koźla. Rekrutów pobierano w powiatach średzkim, złotoryjskim i chojnowskim.

W 1806 r. dwa pierwsze bataliony operowały w korpusie księcia Hohenlohe i zostały pobite pod Auerstedt, kompanie grenadierskie znajdowały się w Korpusie księcia Braunschweig i walczyły pod Jeną, trzeci zaś batalion przeszedł z twierdzy Koźle do Świdnicy i został rozwiązany po jej kapitulacji 16 lutego 1807 r.

szlak bojowy

W czasie pierwszej wojny śląskiej regiment nie wziął udziału w działaniach bojowych.

W 1744 r. regiment znajdował się w składzie 1 korpusu armii królewskiej i wziął udział w marszu przez Saksonię do Czech, gdzie oblegał Pragę od 11 do 16 września. Po zdobyciu Pragi został skierowany do Czeskich Budziejowic. Po wycofaniu armii królewskiej na północ, oblężony regiment po dwukrotnym szturmie skapitulował 23 października. 930 żołnierzy, w tym wielu rannych i chorych, trafiło do niewoli. We Frauenbergu skapitulował kapitan Conradi z 284 ludźmi. Przebywali oni w obozie jenieckim w Neuhaus. Kapitulacja była wielką hańbą dla regimentu, jako że do niewoli wziął ich oddział pandurów, którzy uważani byli za zwykłych bandytów, nie za regularne wojsko. Wiosną 1745 r. w wyniku wymiany jeńców żołnierze wrócili i regiment został odtworzony, jednak nie brał już udziału w głównych działaniach wojennych, zajmując się konwojowaniem zaopatrzenia i jeńców (Sasów ujętych w bitwie pod Henrykowem Lubańskim).

W 1745 r. w czasie bitwy pod Dobromierzem grenadierzy działali w dolinie między Żółkiewką a Godzieszówkiem, na prawym skrzydle przeciwko Sasom. W bitwie pod Zdarem (Soor) ubezpieczali obóz Staudenz.

W 1756 r. regiment w składzie korpusu Schwerina operował krótko przeciwko korpusowi Piccolominiego w okolicach Jaromierza. Już wczesną jesienią powrócił na Śląsk w okolice Ząbkowic Śląskich.

W bitwie pod Pragą 6 maja 1757 r. regiment znajdował się w drugiej linii lewego skrzydła centrum, w brygadzie Salderna. Po załamaniu ataku Schwerina brygada w morderczej walce powstrzymała kontratak grenadierów Guasco, ponosząc duże straty. Następnie regiment wziął udział w ataku na jar maleszycki.

Pod Kolinem 17 maja 1757 r. drugi batalion zajmował miejsce na prawym skrzydle drugiej linii, w brygadzie von Bevern. Przed bitwą "z wielką brawurą" zajął jedno ze wzgórz. W głównej bitwie następnego dnia wziął udział w drugim starciu (w kierunku na Brezany) na prawym skrzydle pod Bevernem, pod morderczym ogniem austriackiej artylerii, a następnie wraz z batalionem gwardii odpierał ataki kawalerii. Po godzinie 18.00 regiment wycofał się przez Planiany, zamykając drogę na Nymburk i osłaniając odwrót.

Jesienią regiment został skierowany do twierdzy w Świdnicy, która od połowy października do 12 listopada była oblegana przez austriacki korpus gen. Nadasdy. Tego dnia Świdnica skapitulowała, a regiment trafił do niewoli.

Regiment częściowo odtworzono na początku 1758 r. Już w czerwcu skierowany z transportem zaopatrzenia pod Ołomuniec poniósł duże straty w bitwach pod Guntramovicami i Domasovem. Uzupełniony w okolicach Kamiennej Góry ruszył na północ przeciwko Rosjanom.

Pod Sarbinowem 25 sierpnia 1758 r. regiment znajdował się w brygadzie Gabelentza w drugiej linii. 2 batalion osłaniał wysuniętą wielką baterię na prawym skrzydle. Atak rosyjskiej kawalerii pod gen. Demiku uderzył na flankę, batalion musiał się wycofać z dużymi stratami, a bateria została opanowana przez Rosjan (później odbita). Pierwszy batalion brał udział w dalszym natarciu. Jesienią regiment walczył 14 października pod Hochkirch.

Od 24 listopada regiment wchodził w skład korpusu, działającego na Pomorzu. 1 stycznia 1759 r. działał pod Damgarten i Recknitz oraz zajął Demmin i Anklam. W połowie maja korpus pomorski zajął Stargard, a 24 czerwca regiment nagłym atakiem zdobył Thorn, kończąc marsz w Obornikach Wlkp.

23 lipca 1759  r. w bitwie pod Kijami regiment stał na prawym skrzydle pierwszej linii, w dywizji Hülsena, brygada Diericke. Atakując Pałckie Wzgórze poniósł tak ciężkie straty, że trzy tygodnie później w czasie bitwy pod Kunowicami 12 sierpnia pełnił jedynie pomocniczą rolę w korpusie Fincka, osłaniając most na Odrze w Gorzycach. Jesienią regiment walczył  14 listopada pod Torgau i Eilenburg. 

W kampanii 1760 r. regiment wziął udział w oblężeniu Drezna (17 - 29 lipiec), ponosząc ciężkie straty, po czym przeszedł na Dolny Śląsk. W 15 sierpnia 1760 r. w bitwie pod Legnicą stał na lewym skrzydle.

W kampanii 1761 r. regiment znajdował się w składzie armii królewskiej, operującej na Śląsku. W obozie pod Bolesławicami w sierpniu 1761 r. ("Hungerlager") regiment początkowo zajmował umocnienia między Neudorfer Windmuhle a Neudorfer Busch, od strony Strzegomia. 26 sierpnia około 2 w nocy wziął udział w rozpoznaniu starych szańców koło Słotwiny, obsadzonych i umocnionych przez dwa bataliony pandurów, a następnie obsadził szańce miedzy Tomkową a Zawiszowem. 7 września regiment został wysłany, wraz z 10 szwadronami dragonów Bayreuth i 10 szwadronami huzarów Mohring, na poszukiwanie żywności, głównie bydła rzeźnego, we wsiach nad Bystrzycą. Ekspedycja przyniosła efekt w postaci dwustu sztuk bydła i 3000 drobiu, a regiment przez Świdnicę wrócił na zajmowaną wcześniej pozycję. Po zwinięciu obozu regiment z większością armii przeszedł na leża zimowe w okolice Strzelina.

W 1762 r. regiment również operował na Śląsku. W czasie oblężenia Świdnicy, regiment stał pomiędzy Bystrzycą Dolną a Witoszowem. Jego bataliony liczyły wówczas nie więcej niż po 300 żołnierzy, podobnie jak wszystkich jednostek oblegających twierdzę.

Grenadierzy przez całą wojnę siedmioletnią tworzyli batalion z grenadierami regimentu von Kurssell nr 37. Szefem batalionu był najpierw generał von Manteuffel (do 1759 r.), następnie generał von Kleist.

W bitwie pod Ujazdem, w brygadzie grenadierów Kurssella, zajmowali wieś Ujazd, tworząc awangardę pruskiego korpusu. Po klęsce i smierci generała Winterfeldta dołaczyli do korpusu Beverna. W jego składzie dywizja Brandesa, brygada Kleista)walczyli pod Wrocławiem, zajmując miejsce na skrajnym prawym skrzydle pierwszej linii. Po bitwie korpus wycofał się w stronę Głogowa, a następnie dołączył do armii królewskiej. W bitwie pod Lutynią, znajdowali się na prawym skrzydle straży przedniej, w brygadzie Kalkreutha.

W czasie bitwy pod Hochkirch grenadierzy znajdowali się w centrum w brygadzie Brandenburga, a następnie walczyli na lewym skrzydle pod Lauske i dostali się do niewoli.
W składzie batalionu von Kleist walczyli pod Maxen, w wyniku której cały korpus pruski generała Fincka dostał się do niewoli i kompanie grenadierskie 37 i 40 regimentów były tworzone na nowo.

W kampanii 1761 r. grenadierzy walczyli na Pomorzu Zachodnim, między Szczecinem a Kołobrzegiem. Z powodu wielkich strat w ludziach dwie kompanie połączono w jedną i utworzono batalion grenadierski z podobnie zorganizowanych kompanii grenadierskich 21, 27 i 37 regimentu. Wczesną zimą, po przegranej kampanii, bataliony grenadierskie zostały wycofane na leża zimowe aż do Saksonii.

W 1762 r. batalion operował na Dolnym Śląsku. Latem wziął udział w bitwach pod Strugą, Mieroszowem, Burkatowem i Dzierżoniowem, a następnie w zwycięskim oblężeniu Świdnicy

Wojna ta, zwana "kartoflaną" (głównym celem manewrujących wojsk było zdobycie zaopatrzenia, a żołnierze żywili się głównie kradzionymi ziemniakami) obyła się bez wielkich bitew. Regiment operował głównie na pograniczu Czech i Moraw

Wojna z Polską (1794)

Kompanie grenadierskie wzięły udział w potyczce pod Grabowem. Pozostała część regimentu nie wzięła udziału w działaniach.

Wojna z Francją (1806 - 1807)

W 1806 r. dwa pierwsze bataliony 40 IR wchodziły w skład głównej armii księcia von Braunschweig, znajdowały się w lewoskrzydłowej dywizji generała lejtnanta Friedricha Wilhelma Karla von Schmettau (28, 33, 35, 40, bat. grenadierów Schack i Krafft, 3 reg. kawalerii) w brygadzie generała majora von Alvensleben. Po bitwie armia wycofała się do Magdeburga, gdzie skapitulowała 8 listopada.

Grenadierzy (wraz z grenadierami 43 reg.) tworzyli batalion grenadierów zu Dohna i znajdowali się w armii księcia Hohenlohe - Ingelfingen, dywizja rezerwy Prittwitza, brygada Sanitza. W raz z nią walczyły pod Auerstaedt, a następnie wycofały się do Prenzlau i tam skapitulowały 28 października.

3 batalion, przysłany do Świdnicy z Koźla, wziął udział w jej obronie. 10 stycznia 1807 r. uzupełniony batalion liczył 17 oficerów i 1194 żołnierzy, wyposażonych w 1097 karabinów. Oprócz piechoty liniowej w mieście stacjonowała również kompania inwalidów regimentu, w składzie 2 oficerów i 279 żołnierzy z 54 karabinami. Po kapitulacji pododdziały te również zostały rozwiązane. W 1808 r. część żołnierzy zasiliła 2 Westpreußischen Infanterie Regiment.

17.10.1740 pułkownik Wilhelm Heinrich, książę von Sachsen Eisenach
31.08.1741 generał lejtnant David Jürgen von Grevenitz, gubernator Kostrzynia, wcześniej szef 20 regimentu
24.07.1743 generał major Georg Christoph von Kreytzen, później generał lejtnant
1.05.1750 pułkownik Johann Friedrich von Kreytzen (brat poprzedniego), później generał lejtnant
7.04.1759 generał major Georg Carl Gottlob von dem Gabelentz, później generał lejtnant
25.06.1777 generał major Friedrich August baron von Erlach, później generał lejtnant
20.05.1791 generał major Carl Ludwig von Pfuhl
29.12.1794 generał major Friedrich Wilhelm von Steinwehr, później generał lejtnant
19.10.1805 pułkownik Dietrich Leberecht von Schimonsky, później generał major

Regiment jako jedyny w armii nosił różowe kamizelki i spodnie, co już na pierwszy rzut oka wyróżniało go spośród innych. Szyte były z najlepszego sukna, co wraz z trudnym farbowaniem powodowało nadzwyczaj wysokie koszty wytwarzania tych elementów munduru. Granatowe kurtki miały różowe mankiety, kołnierze i podszewki. Kurtki oficerskie miały różowe rabaty, kurtki podoficerów i żołnierzy były bez rabatów. Mankiety rękawów kroju szwedzkiego, z dwoma guzikami. Guziki białe, u oficerów na rabatach po trzy pojedynczo z ozdobnym, srebrnym obszyciem, u podoficerów i żołnierzy w trzech parach. Halsztuki czarne. Kamasze w okresie letnim białe, w pozostałym – czarne.

Czapki fizylierskie były wykonane z różowego, grubego sukna, a blachy były białe. Czapki grenadierskie miały obszycia z białej, wełnianej taśmy. Pompony grenadierskie były biało - różowe, podoficerskie czarno – białe.

Po reformie armii w 1788 r. różowe spodnie i kamizelki zostały zastąpione białymi, jednakowymi dla wszystkich regimentów. Zniknęły rówież charakterystyczne czapki fizylierskie, zastąpione przez dwuklapowe kapelusze. Wszystkie regimenty fizylierskie zostały przekształcone w muszkieterskie, a nazwę fizylierów zarezerwowano do nowo tworzonych oddziałów lekkiej piechoty, umundurowanej na zielono.